Zingen in Estland

Inmiddels heb ik al vier lessen van de cursus gehad. We behandelen niet alleen de taal maar ook de cultuur, want als je weet waar iets vandaan komt, kan je het ook makkelijker begrijpen. Gisteren zagen we de documentaire “Singing Revolution”.  Van 1944 tot 1991 had de Sovjet-Unie de macht in Estland. Deze documentaire liet zien hoe de Esten voor hun onafhankelijkheid hebben gestreden. Dat was heel bijzonder.

De Esten zijn van zichzelf niet zo emotioneel. Dat zie je ook als je op straat loopt. Ze kijken een beetje nors en als je glimlacht, glimlachen ze niet terug. Ook merk je het in de taal, zo kennen ze bijvoorbeeld  geen “smalltalks”. Je groet iemand met  “tere”(afgeleid van terve = gezondheid) en daarna begin je direct met het onderwerp waar je het graag over wilt hebben. Je kunt vragen hoe het met iemand gaat maar de meeste mensen zullen dan antwoorden met "normaalselt" , wat "niet goed, niet slecht" betekent. Dit vraag je echter alleen als je echt geïnteresseerd bent in iemand zijn of haar situatie.

Emoties kun je niet voor eeuwig opkroppen, iedereen heeft een uitlaaklep nodig. Sommige gaan drinken, dat doen ze hier in Estland ook. Esten hebben (ook) een andere manier om hier mee om te gaan, ze gaan zingen.  Sinds 1869 wordt er elke vier jaar een songfestival georganiseerd waar traditionele Estse liederen worden gezongen. Je moet hierbij niet denken aan het Eurovisiesongfestival, het Estse songfestival is veel traditioneler en er zijn maar weinig glitters te vinden. Er is een heel groot koor, bestaande uit verschillende koren uit alle hoeken van het land. In totaal zijn er zo’n 30.000 mensen aanwezig die in het koor zingen. Het publiek bestaat uit ongeveer 80.000 mensen. Het is echt ongelovelijk om te zien, heel speciaal!

Hieronder staat een link die je doorverwijst naar een video van het songfestival. Een van de meest bekende liederen wordt hier gezongen, het heet “Mu isamaa on minu arm", wat "Land of my Fathers, Land That I Love"  betekent.

Link: https://www.youtube.com/watch?v=34mYlYkzPVU

Tijdens de bezetting door de Sovjet-Unie mochten de Esten hun songfestival blijven houden. De machthebbers  waren namelijk van mening dat het een goede manier zou zijn om hun propagande te verspreiden.  De Estse bevolking was tijdens deze songfestivals verplicht om bepaalde liederen te zingen en hun eigen liederen waarin over hun vaderland wordt gezongen, mochten niet gezongen worden.

Rond 1988 werden de eerste protest liederen gezongen door de Esten. Tijdens het songfestival dat jaar kwamen 300.000 Esten samen om te zingen. Aan het einde van het programma begonnen mensen spontaan liederen over hun vaderland te zingen. Moet je voorstellen, 300.000 mensen zingen samen over hun geliefde vaderland. De leiders van de Sovjet-Unie konden hier niets tegen doen. Het heeft immers geen zin om 300.000 mensen te arresteren.

Natuurlijk heeft zingen alleen niet geleidt tot de onafhankelijkheid in 1991. Het geeft wel aan hoe trots de Esten zijn op hun cultuur, hoe moedig en rechtvaardig ze streden voor hun vrijheid en dat het niet noodzakelijk is om met geweld te strijden. Er zijn maar weinig slachtoffers gevallen tijdens de protesten.

De film “Singing Revolution” is zeker een aanrader. De kracht van het Estse volk komt goed naar voren. Ik heb nu een beter beeld van de mensen hier. Er moet wel een kanttekening worden geplaatst, de film is geregisseerd door Amerikanen. Dit zorgt ervoor dat het verhaal soms emotioneler overkomt dan het in werkelijkheid is voor de Esten.

Ik vind het moeilijk te geloven dat dit land nog maar 24 jaar onafhankelijk is. Vrijheid is voor mij iets normaals. Er lopen hier veel mensen op straat voor wie vrijheid niet vanzelfsprekend is. Dat bedenk ik dan maar als ik weer een nors gezicht zie als ik bij de kassa sta.